Cellulitis: schijn bedriegt

Het onderscheiden van echte cellulitis van schijncellulitis is voor artsen een uitdaging, maar cruciaal om onnodig gebruik van antibiotica en vertragingen in de behandeling te voorkomen. Dat zeiden Yan Ling Kong en Wei Sheng Chong van het National Skin Centre in Singapore deze week op het EADV-congres in Madrid.

Zij illustreerden het belang hiervan aan de hand van een casus over acute lipodermatosclerose, een aandoening die soms wordt aangezien voor cellulitis of beginnende erysipelas en die zonder succes behandeld wordt met alleen antibiotica. Daarmee gaat kostbare tijd verloren.

In de casus ging het over een 58-jarige vrouw met diabetes mellitus. Ze werd in het ziekenhuis opgenomen omdat ze al een maand last had van pijn, zwelling en roodheid op haar linkerscheenbeen. Er was geen sprake van voorafgaand trauma of koorts.

Bij onderzoek werd er een verharde, warme erythemateuze plaque op de anteromediale zijde van het linkerbeen gezien. Ze had ook afwijkingen op het andere been. Er was geen leukocytose en het C-reactief eiwit was niet verhoogd. Een MRI toonde focale cellulitis op het anteromediale scheenbeen. Op grond van de klinische bevindingen en de MRI werd vastgesteld dat het ging om cellulitis van de onderste ledematen en werd begonnen met cefazoline intraveneus. Ondanks meerdere wisselingen van breedspectrumantibiotica verbeterde haar toestand niet.

Spataderen

De patiënt werd een week na haar opname opnieuw op de afdeling Dermatologie beoordeeld. Gezien de aanwezigheid van spataderen, gekoppeld aan de ondanks de antibiotica trage vooruitgang, werd vastgesteld dat het ging om acute lipodermatosclerose. De veneuze insufficiëntie die op de benen werd gezien, ondersteunde deze diagnose. Een huidbiopsie toonde lobulaire panniculitis met microcystische vetdegeneratie, geassocieerd met schuimige histiocyten en neutrofielen. De diagnose werd officieel aangepast: acute lipodermatosclerose met bijkomende cellulitis. De patiënt startte met pentoxifylline en danazol, een steroïdhormoon dat de afgifte van luteïniserend hormoon (LH) en follikelstimulerend hormoon (FSH) door de hypofyse remt. De symptomen namen binnen enkele dagen af.