Resultaten van de CREDO-studies die werden gepresenteerd tijdens de ACR Convergence 2021 virtual meeting, laten zien dat behandeling met olokizumab leidt tot klinische en fysieke voordelen voor patiënten met reumatoïde artritis (RA) die onvoldoende reageren op behandeling met methotrexaat en TNF-remmers.
Voortbouwend op de eerder gepubliceerde CREDO1-bevindingen, werd in de gerandomiseerde fase III-studie CREDO2 het nieuwe gehumaniseerde monoklonale anti-IL-6-antilichaam vergeleken met adalimumab of placebo bij RA-patiënten met matige tot ernstige ziekte ondanks het gebruik van methotrexaat in een mediane dosis van 17 mg/week.
Roy Fleischmann (University of Texas Southwestern Medical Center) bespreekt de implicaties van de bevindingen van CREDO2 en 3, waarin wordt gekeken naar de effectiviteit van olokizumab versus adalimumab als toevoeging aan methotrexaat en bij non-responders op een TNF-remmer (3:15).
-
Video transcript
So currently there are two IL-6 inhibitors that are approved for use in rheumatoid arthritis, as well as one in several other diseases. Both of these affect the IL-6 receptor. Olokizumab is different. It affects the IL-6 itself. It blocks IL-6 itself. And for that reason you can use a lower dose of olokizumab. And that’s what makes it novel. The clinical trials, which you’ve already reviewed, showed that in CREDO2, olokizumab plus methotrexate was not inferior to adalimumab plus methotrexate. That actually hasn’t been shown with tocilizumab and sarilumab. Tocilizumab and sarilumab in testing versus adalimumab tested themselves versus adalimumab monotherapy. And we know that adalimumab monotherapy, or without methotrexate, is not as effective as adalimumab plus methotrexate. So what’s unique is that it affects IL-6 itself. You can use a lower dose. And therefore you should have less injection site reactions. It can be used every two to four weeks, rather than every week or every two weeks, with the two approved molecules. And it has been shown to be not inferior to adalimumab in a head to head trial, the way that we use adalimumab in combination with methotrexate. And those are the key take-home findings for the CREDO trials. What’s also been shown in the CREDO trials was that Olokizumab is effective in patients with TNF incomplete responders. And that’s a very significant population of patients. The next step for recognize the potential of the drug would actually be to be, I would think, to do the trials that have not been done. How does olokizumab work in patients with early RA? How does it work versus methotrexate? How does it work as the monotherapy, versus TNF inhibitor we don’t have the answer to those questions. We would expect that all those studies would be positive. But we don’t know until we do the study. The current status of approval for Olokizumab is that it is approved in Russia and one other Eastern European country. And they will file for approval in the United States in the future. Whether it’s approved or not will, obviously, depend upon its clinical outcomes in the trials that they’ve done or what they might do, as well as their safety profile, and what the FDA or EMA decides about its relative benefit risk. It should be approvable in both the EMA and by the FDA.
In totaal kregen 943 patiënten gedurende 24 weken subcutane injecties olokizumab in een dosis van 64 mg elke 2 of 4 weken (respectievelijk n = 464 en n = 479) als aanvulling op methotrexaat. Na 12 weken behandeling had respectievelijk 70,3% en 71,4% van de patiënten een ACR20-respons bereikt. Deze percentages waren vergelijkbaar met het percentage van 66,9 dat werd gezien bij de 462 patiënten die elke 2 weken 40 mg adalimumab kregen en significant hoger dan het percentage van 44,4 bij de 243 patiënten die placebo kregen.
Hetzelfde gold voor de ACR50- en ACR70-respons, waarbij vanaf week 2 een verschil met placebo werd gezien, aldus Fleischmann. Olokizumab was ook niet-inferieur aan adalimumab en superieur aan placebo voor wat betreft het percentage patiënten met een DAS28-CRP-score < 3,2 na 12 weken. Dit werd bereikt door 45,3% en 45,7% van de patiënten die olokizumab kregen met een interval van 2 en 4 weken versus 38,3% en 12,8% van de deelnemers die respectievelijk adalimumab en placebo kregen. Ook was de IL-6-remmer superieur aan placebo wat betreft verbetering van de HAQ-DI-score en het bereiken van CDAI-remissie. Deze uitkomsten werden gedurende de 24 weken van het onderzoek behouden en de behandeling werd over het geheel genomen goed verdragen.
Bijwerkingen waren typerend voor een IL-6-remmer en er werden geen nieuwe veiligheidssignalen geïdentificeerd. De totale incidentie van treatment emergent bijwerkingen (TEAE’s) was vergelijkbaar tussen de groepen, met 70-70,9% voor olokizumab, ten opzichte van 65,4% met adalimumab en 63,4% met placebo. TEAE’s leidden tot stopzetting van de medicatie bij respectievelijk 4,5-6,3%; 5,6% en 3,7% van de patiënten. Infecties waren de meest voorkomende TEAE’s en werden waargenomen bij 30,2-34,0%; 32,0% en 34,6% van de patiënten; van deze infecties was 1,3-1,3%; 3,5% en 1,6% ernstig.
CREDO3
Ook de fase III CREDO3-studie werd als poster gepresenteerd tijdens het ACR-congres. Eugen Feist (Helios Clinic Vogelsang-Gommern, Duitsland) rapporteerde vergelijkbare bevindingen voor olokizumab plus methotrexaat in vergelijking met placebo plus methotrexaat bij RA-patiënten met een onvolledige respons op TNF-remmers.
De 299 RA-patiënten die werden gerandomiseerd naar behandeling met ofwel het 2-wekelijkse of 4-wekelijkse olokizumab-regime hadden significant meer kans om een ACR20-respons te bereiken in week 12 dan de 69 patiënten die placebo kregen, met respectievelijk 60,9% en 59,6% versus 40,6%. In week 24 verbeterde de ACR20-respons met olokizumab verder tot 58-75%, liet Feist weten. De behandeling was ook superieur voor de secundaire eindpunten DAS28-CRP < 3,2 (28-40% vs. 12%) en ACR50-respons (32-33% vs. 16%) na 12 weken met verdere verlagingen in week 24. Een verbetering in de HAQ-DI-score werd waargenomen met olokizumab na 12 weken, maar het verschil met placebo was niet significant.
De totale incidentie van TEAE’s was 65% met olokizumab versus 51% met placebo. Infecties waren ook hier de meest voorkomende TEAE’s en werden waargenomen bij 25,8-31,6% en 26,1% van de patiënten. Feist: “Belangrijk is dat er geen onverwachte veiligheidssignalen zijn opgetreden voor deze IL-6-gerichte therapie, ook met betrekking tot veranderingen in het aantal bloedcellen, toename van leverenzymen en lipideniveaus gedurende de gehele observatieperiode.” Hij concludeert dan ook dat olokizumab een nieuwe veelbelovende behandeling is voor RA, zelfs na falen van een TNF-remmer in deze moeilijk te behandelen populatie.
Provided by Medicine Matters rheumatology; ©2021 Springer Healthcare Ltd, part of the Springer Nature Group.
Bronnen:
ACR Convergence 2021; 3–9 November (abstract 1685)
ACR Convergence 2021; 3–9 November (abstract 1686)