Diabetes mellitus type 2 (DM2) is een veelvoorkomende niet aids-definiërende aandoening. Dit speelt vooral bij hiv-geïnfecteerden die ouder zijn dan 50 jaar, en onderstreept het belang van vroegtijdige diagnose en behandeling van DM2. Mogelijk is hier een positieve rol weggelegd voor rilpivirine.
In de studie van Montes et al. werden data van 11.000 deelnemers uit ‘the Cohort of the Spanish HIV Research Network’ (CoRIS) geanalyseerd. CoRIS is een prospectief multicenter cohort van hiv-positieve, behandelnaïeve volwassenen die worden behandeld in 45 Spaanse ziekenhuizen. Alle antiretrovirale therapie (ART)-naïeve mensen zonder aids en CD4+ > 200 cel/ml die tussen 2 januari 2010 en 30 november 2019 met ART begonnen, werden in deze prospectieve klinische cohortstudie opgenomen.
Het betrof 6550 mensen met hiv met een mediane leeftijd van 34,6 jaar. Het merendeel (88,7%) was man. Er werden 110 gevallen van DM2 gevonden (cumulatieve incidentie 4,7/1000 persoonsjaren). Ten opzichte van de mensen met hiv zonder DM2 was de groep hiv-geïnfecteerden met DM2 gemiddeld ouder (mediane leeftijd 44,9 jaar versus 34,4 jaar) en hadden deze deelnemers een hogere body mass index (BMI) op baseline (27,3 kg/m2 vs. 23,8 kg/m2). De onderzoekers vonden dat het hogere risico op een DM2-diagnose geassocieerd was met een hogere leeftijd en een hepatitis-C-virus (HCV)-co-infectie. Dit gold ook voor ART ten aanzien van efavirenz, raltegravir en tenofovirdisoproxilfumaraat. Blootstelling aan rilpivirine liet echter een lager risico op een DM2-diagnose zien.
De onderzoekers concludeerden dat sommige antiretrovirale geneesmiddelen een rol zouden kunnen spelen bij de ontwikkeling van DM2, met rilpivirine als potentieel gunstig middel.
Bron
Montes ML. Incidence of diabetes mellitus in PLWHIV: impact of antiretroviral therapy. EACS 2021, PE3/34.