Koffie remt mogelijk de groei van PCa

Uit een Japanse pilotstudie blijkt dat koffie bepaalde bestanddelen bevat die mogelijk de groei van prostaatcarcinoom (PCa) kunnen afremmen. Hoewel dit nog slechts is getest op medicatieresistente kankercellen in een celcultuur en in een muismodel (en dus nog niet bij mensen), bieden deze bevindingen mogelijk wel aanknopingspunten voor nieuwe therapeutische strategieën in de behandeling van castratieresistent PCa (RCPC).

Het stimulerende effect van een kopje koffie is ruimschoots bekend, maar dat geldt niet voor de mogelijk gunstige invloed op de incidentie van sommige vormen van kanker zoals PCa, hoewel er steeds meer bewijs verschijnt dat in deze richting wijst.¹ Japanse onderzoekers ontdekten onlangs dat twee bestanddelen in koffie, kahweolacetaat en cafestol, in staat waren de groei van kankercellen die resistent waren voor veelgebruikte oncologische middelen zoals cabazitaxel te remmen.

Van celcultuur naar muismodel

Kahweolacetaat en cafestol maakten deel uit van een breder palet van zes van nature in koffie voorkomende stoffen die onderzocht werden op de proliferatie van menselijke PCa-cellen in vitro. De cellen die behandeld waren met deze twee stoffen groeiden langzamer dan de controls. Vervolgens werd dit in muizen getest; vier muizen vormden de controls, vier werden behandeld met kahweolacetaat, vier met cafestol en vier muizen werden behandeld met een combinatie van kahweolacetaat en cafestol.

Langzamere groei

De leider van het onderzoek, Hiroaki Iwamoto, lichtte de bevindingen toe: “De combinatie van beide stoffen leek een synergistisch effect te hebben met als resultaat dat de tumorgroei bij de behandelde muizen significant langzamer was dan die bij de onbehandelde muizen. Na elf dagen waren de niet-behandelde tumoren tot circa 3,5 keer het oorspronkelijke volume gegroeid (342%), terwijl de met de combinatie behandelde tumoren slechts iets meer dan 1,5 keer gegroeid waren (167%) ten opzichte van hun oorspronkelijke grootte. Echter, dit betrof een pilotstudie en de resultaten zijn (nog) niet toepasbaar op mensen. Er is dus nog veel meer onderzoek nodig, maar deze eerste resultaten zijn zeker bemoedigend.”²