Om patiënten met niet-gemetastaseerde castratieresistente prostaatkanker (nmCRPC) die mogelijk het meeste profijt hebben van apalutamide en andere remmers van de androgeensignalering, te selecteren, kunnen moleculaire determinanten nuttig zijn. In een biomarkercohort van de SPARTAN-trial zijn determinanten gevonden die gepaard gaan met een langdurige respons op apalutamide.
De fase III placebogecontroleerde SPARTAN-studie toonde aan dat apalutamide plus androgeendeprivatietherapie (ADT) bij patiënten met nmCRPC resulteerde in een significante verbetering van de metastasevrije overleving in vergelijking met placebo plus ADT.
Een verkennende analyse van deze trial onderzocht de potentiële biologische ‘handtekening’ van patiënten met een langdurige respons op apalutamide en placebo. Bij 21 patiënten in de apalutamide-groep en 17 patiënten in de placebogroep trad reeds in het eerste kwartiel progressie op. Dat werd vroege progressie genoemd. Bij 39 patiënten in de apalutamide-groep en 20 patiënten in de placebogroep trad de progressie in het laatste kwartiel op. Dat werd geclassificeerd als een langetermijnrespons.
Het mediane tijdsbeloop tot metastatische progressie was onder degenen met een langetermijnrespons 40,5 maanden in de apalutamide-groep en 22 maanden in de placebogroep. Dit tijdsbeloop was onder degenen met vroege progressie 7,3 maanden in de apalutamide-groep en 3,6 maanden in de placebogroep.
De gensignaturen die gepaard gingen met een langetermijnrespons op apalutamide, werden onderverdeeld in drie onderliggende mechanismen, te weten:
- immunologische regulatie: verhoogde T-celactiviteit, weerspiegeld door T-celactivering (p = 0,0045), stimulatie (p = 0,0642), cytokinerespons (p = 0,0489) en interferonproductie (p = 0,0227), en verlaagde T-celexclusie (p = 0,0652);
- proliferatie: lage proliferatieve capaciteit (p = 0,0435); en
- hormoonafhankelijkheid: verhoogde afhankelijkheid (p = 0,0485).
De volgende factoren gingen gepaard met vroege progressie op ‘behandeling’ met placebo:
- hoog risico (DECIPHER p = 0,0406, metastatisch potentieel p = 0,0077);
- geen respons op hormoontherapie (basaal p = 0,0115; lage androgeenreceptoractiviteit p = 0,0437); en
- neuro-endocriene tumoren (p = 0,0125).
Deze gegevens moeten bevestigd worden in grotere studies.
Bron: