Ocrelizumab is een tweedelijns geneesmiddel bij relapsing multipele sclerose (RMS) en is ook geregistreerd voor de behandeling van primair progressieve multipele sclerose (PPMS). Tot nu toe kwamen gegevens over de effectiviteit en veiligheid op de langere termijn voort uit open-label-verlengingsstudies van RCT’s, maar nu zijn ook real world gegevens beschikbaar.
Onderzoekers uit Milaan verzamelden retrospectief data van 244 patiënten met RMS en 71 met PPMS, die allen ten minste 1 jaar ocrelizumab gebruikten. Ze bekeken klinische gegevens, MRI-beelden, laboratoriumwaarden en gegevens over veiligheidsincidenten na een mediane follow-uptijd van bijna 4 jaar (spreiding 1,08-6,82).
In beide patiëntengroepen leidde ocrelizumab tot een significante afname in ziekteactiviteit, gemeten met jaarlijkse relapse ratio’s en de activiteit op MRI-beelden. Ondanks de behandeling kregen PPMS-patiënten in de loop van de jaren significant meer functionele beperkingen; zij gingen van een mediane score van 4,5 naar 6,0 op de Expanded Disability Status Scale (EDSS). In de groep patiënten met RMS waren een hogere leeftijd, langere ziekteduur en een hogere aanvangsscore op de EDSS significante voorspellers van ziekteprogressie, terwijl in de PPMS-groep alleen de EDSS-score bij aanvang significant was.
De adverse events die optraden in deze studie kwamen overeen met die in RCT’s, vooral hypogammaglobulinemie en recidiverende infecties. In het cohort kwamen in totaal 20 zwangerschappen voor, die gemiddeld genomen hetzelfde verliepen als in de algemene bevolking.
Concluderend zagen de onderzoekers dat ocrelizumab effectief was, ook op de langere termijn en in een realistische klinische setting. De effecten waren groter voor RMS-patiënten dan voor PPMS-patiënten en het bijwerkingenprofiel was vergelijkbaar met dat van eerdere studies.
Bron: