Uit een Italiaanse studie blijkt dat patiënten met functioneel hoogrisico (FHR) multipel myeloom (MM) geïdentificeerd kunnen worden met behulp van klinische laboratoriumkenmerken. Op basis van deze kenmerken kan volgens de auteurs een prognostische score worden ontwikkeld om FHR-patiënten te herkennen en de behandeling beter af te stemmen.
Patiënten met hoogrisico MM hebben volgens het herziene internationale stadiëringssysteem (R-ISS) een slechte prognose. Toch heeft ook 10 tot 20% van de patiënten die niet in de categorie ‘hoog risico’ vallen, een progressievrije overleving (PFS) van minder dan 12 tot 18 maanden. Deze patiënten worden aangeduid als FHR en blijven lastig te herkennen in de klinische praktijk.
In de studie zijn gegevens geanalyseerd van 448 MM-patiënten, van wie 180 een autologe stamceltransplantatie (ASCT) ondergingen en 268 standaardtherapie ontvingen. De behandelingen varieerden van op bortezomib-gebaseerde therapieën tot anti-CD38-combinaties. Gedurende een mediane follow-up van 82 maanden bleek de FHR-groep significant slechtere uitkomsten te hebben dan de niet-FHR-groep, waaronder een kortere overleving (19 versus 104 maanden).
Voorspellers
De onderzoekers identificeerden belangrijke voorspellers van FHR-status, waaronder ISS 2-3, aanwezigheid van 1q-afwijkingen, een trombocytenaantal < 150.000/µl, een respons < zeer goede partiële respons (VGPR) en het ontbreken van onderhoudstherapie. Op basis van deze factoren werd een risicoscore ontwikkeld waarmee ze patiënten konden indelen in groepen met een laag, gemiddeld of hoog risico. De groepen hadden duidelijk verschillende overlevingskansen. Volgens de score is de kans om na 3 en 5 jaar geen OS te bereiken 2%, 30%, 56% en 16%, 50%, 69% in respectievelijk de groepen met een laag, gemiddeld en hoog risico.
Met deze parameters lijkt het haalbaar om, zonder gebruik te maken van kostbare geavanceerde technieken, een prognostische score te ontwikkelen. Deze score kan helpen bij het identificeren van deze patiëntengroep en het op maat aanpassen van de intensiteit van de behandeling.
Bron: