Obese mensen beleven de smaak van hoogcalorische voeding minder intens, wat leidt tot minder activering van hun neuronale beloningssysteem. Een behandeling met de GLP1-receptorantagonist semaglutide herstelt de smaakbeleving (en beloning daarvan), zo blijkt uit een onderzoek onder 30 obese vrouwen.1
In het onderzoek, uitgevoerd aan de universiteit van Ljubljana (Slovenië), werden de vrouwen (gemiddelde leeftijd 34 jaar, gemiddelde BMI 36,4) gerandomiseerd naar een behandeling met semaglutide (wekelijks 10 mg s.c.) of placebo gedurende 16 weken. De intensiteit van de smaakbeleving werd gemeten met strips met oplopende concentraties ‘zoet’, ‘zuur’, ‘zout’ en ‘bitter’. Activatie van het neuronale beloningsysteem werd gemeten met fMRI tijdens het kijken naar afbeeldingen van voedsel of het proeven van een zoete vloeistof op de tong. Dit gebeurde zowel op de nuchtere maag als kort na een maaltijd. Aan de hand van biopten uit de tong werd het transcriptoom (RNA-expressieprofiel) bepaald. Veranderingen in het eetgedrag werden in kaart gebracht met de Three-Factor Eating Questionnaire-R18 (TFEQ-R18) vragenlijst.
De behandeling met semaglutide verbeterde – ten opzichte van de placebobehandeling – de intensiteit van de smaakbeleving voor alle geteste smaken. Ook waren de met semaglutide behandelde vrouwen beter in staat emotioneel eetgedrag in te tomen, nam de activatie van het neuronale beloningssSysteem als reactie op een zoete drank toe en nam de ‘craving’ bij het zien van plaatjes van hoogcalorisch voedsel af.
De behandeling met semaglutide leidde tot een verandering (ten opzichte van placebo) van de expressie van 1.326 genen in de tongbiopten. Dit betrof onder andere genen die betrokken zijn bij de WNT-signaalroutes, differentiatie van vetcellen, en het metabolisme van koolhydraten en vetzuren.
Bron: