Tweedegeneratie-thiazolidinedion heeft gunstige werking op biomarkers NASH

In een uitgebreid fase IIb-onderzoek had het experimentele middel MSDC-0602K een gunstig dosisafhankelijk effect op biomarkers voor insulineresistentie, glucosemetabolisme en de leverfunctie. Daarbij laat het studiemedicijn een trendmatige verbetering zien in de histopathologie van leverbiopten van patiënten met niet-alcoholische steatohepatitis (NASH). Het onderzoek is gepresenteerd als late-breaking abstract tijdens The Liver Meeting 2019.

MSDC-0602K is een tweedegeneratie-thiazolidinedion dat niet gepaard gaat met aan PPAR gerelateerde bijwerkingen. Aan het onderzoek deden 402 patiënten mee, bij wie NASH bij inclusie werd bevestigd door middel van een leverbiopsie met een NAFLD-activity score (NAS) van 4 of hoger en een fibrosescore F1-F3. De deelnemers werden gerandomiseerd naar placebo of het studiemedicijn in een dosis van 62,5; 125 of 250 mg per dag. Na 12 maanden werd opnieuw een leverbiopt beoordeeld en vergeleken met de uitgangssituatie. Tevens is gedurende de studie het verloop van de niet-invasieve markers van NASH in de verschillende studiegroepen met elkaar vergeleken.
Na 12 maanden was de NAS-score met twee of meer punten verbeterd in vergelijking met de uitgangssituatie bij 29,7% van de placebopatiënten. In de groep die het studiemedicijn ontving, was verbetering opgetreden bij 29,8, 32,9 en 39,5% van de patiënten (trend). In een tweede analyse werd het biopt beoordeeld op NASH-resolutie met gelijkblijvende fibrose. Ook bij deze analyse was sprake van een trend, waarbij de uitkomst bij 250 mg MSDC-0602K wel significant verschilde van placebo: 26,7% van de patiënten vertoonden NASH-resolutie, terwijl dit in de placebogroep bij 13,8% het geval was.
Bovendien werd op twee momenten in de studieperiode een aantal niet-invasieve analyses verricht, met onder meer de enhanced liver fibrose (ELF)-test, de FibroTest en de cytokeratine 18-meting. Na 6 maanden bleken de uitkomsten van deze analyses in de groep die was samengesteld uit patiënten die 125 of 250 mg van het studiemedicijn kregen, significant verbeterd. Bij de meting na 12 maanden was het verschil niet meer significant. Daarnaast verbeterden het glucosemetabolisme, de HbA1c-waarden en de concentraties van de leverenzymen ALT en AST op dosisafhankelijke wijze.