Dr. Tom Middelburg werkt bijna 10 jaar als dermatoloog in Nieuw-Zeeland. Hij vertelt over zijn ervaringen daar en verschillen met de zorg in Nederland. “Het tempo en de efficiëntie van Nederland is hier nergens, ook niet in de spreekkamer.”
In 2016 verhuisde Middelburg met zijn vriendin naar Nieuw-Zeeland. Hij was er zelf in het verleden na zijn arts-examen als ‘backpacker’ geweest, en na zijn opleiding tot dermatoloog was hij er ook enkele maanden met zijn vriendin. “Dus de liefde voor het land was er al. Toen mijn vriendin een vacature vond voor een dermatoloog in Christchurch, de grootste stad op het zuidelijk eiland van Nieuw-Zeeland, haalde ze me over om te solliciteren. Dat was een lang proces, mede doordat de Nederlandse opleiding tot dermatoloog daar niet wordt erkend. Maar uiteindelijk kon ik er gaan werken, samen met nog 3 dermatologen uit Europa. Het was de bedoeling dat we daar een moderne afdeling Dermatologie zouden gaan opzetten.”
Tegenvaller
Maar het liep anders. Na enige tijd zijn Middelburg en ook de andere 3 dermatologen weer vertrokken uit het ziekenhuis. Middelburg legt uit: “Het was opvallend dat er geen afdeling Dermatologie was in het ziekenhuis. In Nederland had ik in Rotterdam gewerkt op een grote afdeling. Maar in Christchurch was niks. We hadden geen eigen ruimte, geen eigen personeel, geen operatiekamer en vrijwel geen spullen. En er bleek ook geen geld te zijn. Dus dat was een flinke tegenvaller. We hadden gehoopt een mooie afdeling te kunnen opzetten, maar hebben daar een lastige tijd gehad.”
In Nieuw-Zeeland is sowieso weinig geld beschikbaar voor de gezondheidszorg, vervolgt Middelburg. Er zijn 2 verschillende systemen in de zorg: publiek (verspreid liggende kleine ziekenhuizen) en privaat. “Het publieke systeem bestaat uit gratis gezondheidszorg. Het ziekenhuis in Christchurch valt daar ook onder. Mensen die zorg nodig hebben vanwege bijvoorbeeld een huidaandoening, kunnen worden verwezen naar een ziekenhuis maar daar is te weinig capaciteit om iedereen te kunnen zien.”
Specialisten beslissen met triage of ze een patiënt wel of niet kunnen zien. Patiënten die worden ‘afgewezen’ en niet zijn verzekerd, kunnen zo nergens terecht als ze een behandeling niet kunnen betalen. Alleen heel zieke patiënten komen in het publieke systeem terecht. En dan heeft de dermatologie ook nog eens heel lage prioriteit. Middelburg: “De meerwaarde van een dermatoloog wordt hier niet echt gezien. Ik vond dat ik in het ziekenhuis niet de zorg kon leveren die mijn patiënten nodig hadden. Dat is ook de reden dat veel specialisten uiteindelijk vertrekken uit ziekenhuizen. Feitelijk is er maar 1 dermatologieafdeling, in een publiek ziekenhuis dat redelijk functioneert, in de regio Auckland. Daar werken zo’n 7 dermatologen, maar dat is erg weinig vergeleken met een gemiddelde grote stad in Europa.”
Hoge kwaliteit van zorg
Middelburg (‘Tom’ voor zijn patiënten) werkt nu in een privékliniek in Christchurch, vergelijkbaar met een zelfstandig behandelcentrum in Nederland. Dat bevalt veel beter. Hij kan daar de zorg leveren die patiënten nodig hebben, op de manier waarop hij dat wil. “Het is een verademing om hier te werken. De kliniek is pas ongeveer 10 jaar oud en alles is er, zoals mooie operatiekamers en veel laserapparatuur. Veel dermatologen, en ook andere specialisten, combineren het werken in een privékliniek met een baan in een ziekenhuis.”
De kwaliteit van zorg en behandeling is heel hoog, ervaart Middelburg. Er is ook veel medische kennis. Zo weten bijvoorbeeld huisartsen veel over dermatologie. “Ik ben daar echt van onder de indruk. Misschien verklaart dat wel waarom het zo lang duurde voordat ik naar Nieuw-Zeeland kon komen. Men is streng om anderen toe te laten omdat de standaard in de zorg hoog moet blijven. Laat eerst maar eens zien dat je iets kunt.”
Destijds had Middelburg gedacht dat hij snel aan de slag zou kunnen, want er zijn maar weinig dermatologen in Nieuw-Zeeland: in totaal slechts ongeveer 75, van wie de meesten in een privékliniek werken. Op het Zuidereiland werkt slechts 1 dermatoloog in het publieke ziekenhuis in Christchurch en 7 in een privékliniek, op een bevolkingsaantal van 1,2 miljoen. “Dat betekent dat dermatologen niet de zorg kunnen leveren zoals dat in Nederland gebeurt. Waarschijnlijk wordt zorg vooral geleverd door huisartsen. Bij een verwijzing heeft de huisarts al veel gedaan, bijvoorbeeld een huidbiopt en verschillende onderzoeken. Zij vragen pas hulp als ze er zelf niet uitkomen.”
Relaxed
Middelburg heeft inmiddels zijn plek gevonden in Nieuw-Zeeland. In zijn huidige werk kan hij patiënten behandelen zoals hij dat wil. Jammer is wel dat hij vrijwel niet met collega’s samenwerkt. In de kliniek werken 2 dermatologen, andere collega’s hebben een eigen praktijk. “We zijn erg op onszelf aangewezen, overleg met een collega gebeurt nauwelijks. Dat is wel eens lastig als ik twijfel over een situatie. Maar ik ben er inmiddels aan gewend.”
Als groot pluspunt noemt Middelburg dat behandelaars zelf kunnen bepalen hoeveel tijd ze besteden aan een patiënt. Hij heeft gekozen voor 20 minuten, zoals de meeste dermatologen doen. “Dat is een wereld van verschil met het tempo op een Nederlandse dermatologiepoli. In Nederland draait alles om efficiëntie, maar er is vrijwel geen tijd voor menselijk contact. Je moet snel informatie achterhalen voor een snelle diagnose en behandelplan. Met meer tijd kun je het gesprek voeren van mens tot mens. Hier heb ik veel meer tijd voor een persoonsgerichte benadering. Ik heb het gevoel dat ik hier mensen help, in plaats van puzzeltjes oplos. Dat vind ik erg prettig. Daar komt bij dat Nieuw-Zeelanders heel relaxed zijn, en ook minder veeleisend. De efficiëntie van Nederland is hier nergens, ook niet in de spreekkamer. Patiënten zijn dankbaar dat er iemand is om hen te helpen. Na een dag werk ga ik altijd met een goed gevoel naar huis.”
Minder behandelopties
Wat betreft behandelingen is met name de huidkankerzorg in Nieuw-Zeeland heel uitgebreid. Mensen zijn graag buiten, maar de zonkracht is sterk en veel mensen zijn van Engelse of Schotse afkomst. Dat betekent een vrij bleke en daardoor kwetsbare huid. “Van veel mensen is de huid erg beschadigd door de zon”, ziet Middelburg dan ook bij zijn patiënten. “Andere huidziekten zijn vergelijkbaar met wat we in Nederland zien. Helaas hebben we hier minder medicatie tot onze beschikking. In Nieuw-Zeeland bepaalt de instantie Pharmac welke medicijnen worden vergoed. Zij onderhandelen met farmaceuten over de prijs van medicatie, maar dat duurt vrij lang. Daardoor lopen we hier zo’n 5 tot 10 jaar achter wat betreft beschikbare medicatie. Niet alleen voor de dermatologie maar voor alle specialismen. We hebben bijvoorbeeld geen biological voor eczeem, geen hedgehogremmer voor basaalcelcarcinoom of checkpointremmer voor plaveiselcelcarcinoom. Voor psoriasis hebben we een paar biologicals, maar lang niet zoveel als in Nederland. Voor de behandeling van melanoom is er alleen pembrolizumab. De behandelopties zijn in vergelijking met Nederland dus veel beperkter.”
Opleiding
Wat betreft de opleiding tot dermatoloog merkt Middelburg wel goede wil en ook veel interesse in het vak. Er is zelfs een grote groep studenten die graag verder willen in de dermatologie en zich hebben verenigd in de Dermatology Interest Group. Maar voor een opleiding zijn dermatologen en afdelingen nodig, en daaraan ontbreekt het in Nieuw-Zeeland. “In bijvoorbeeld Christchurch kan geen opleiding plaatsvinden, want daar werkt maar 1 dermatoloog. Alleen op het Noordereiland vindt opleiding plaats, maar dat zijn slechts enkele opleidingsplaatsen per jaar. Misschien zouden privéklinieken een rol kunnen spelen bij opleiden, maar tot nu toe gebeurt dat niet.”