Er is groeiende ongerustheid over de ziekenhuisschimmel Candida auris. Onderzoekers van KU Leuven hebben ontdekt welke eiwitten op het oppervlak van de schimmel essentieel zijn voor aggregatie en de vorming van biofilms. De resultaten zijn gepubliceerd in Nature Communications.
Klonters en biofilms zijn 2 verschillende manieren waarop Candida auris zich organiseert. Klonters zijn losse schimmelcellen die zich samenvoegen waardoor de groep beter bestand is tegen medicatie en het immuunsysteem van patiënten. Biofilms worden juist beschermd door een slijmachtige substantie, wat ze moeilijker te behandelen maakt.
Het onderzoeksteam bestudeerde het gedrag van C. auris in verschillende omstandigheden en observeerde hoe de klonter- en biofilmvorming van de schimmel tot stand komt.
Uit het onderzoek blijkt dat adhesie-eiwitten Als4112 en Scf1 verantwoordelijk zijn voor de hechting en groei van de schimmel. Wanneer deze eiwitten werden uitgeschakeld, verminderde het vermogen van de schimmel om te klonteren en biofilms te vormen aanzienlijk.
De afhankelijkheid van C. auris van 2 adhesie-eiwitten om zich te hechten en klonters te vormen, maakt dit een interessant aangrijpingspunt voor de ontwikkeling van nieuwe behandelingen. Schimmelkolonies die geen biofilms kunnen vormen, zouden immers vatbaarder zijn voor bestaande antischimmelmiddelen.
Bron: