‘De patiënt’: de rubriek door de patiënt, voor de professional. Wat zijn de wensen, ervaringen, angsten, vreugdes en vooruitzichten van de patiënt? Het woord is deze keer aan Sacha Pit, 46 jaar. Bij haar werd 8 jaar geleden artrose in de nek, onderrug en het duimgewricht vastgesteld.
“Mijn klachten begonnen op mijn 38ste. Ik was in huis bezig met witten en kreeg last van mijn schouders. De huisarts dacht aan fibromyalgie en verwees mij naar de reumatoloog. Na onderzoek bleek ik artrose te hebben in nek, onderrug, schouders en de basis van het duimgewricht. Ik kreeg diclofenac en celecoxib, maar die medicijnen gaven te veel bijwerkingen en werden daarom gestopt. De schouderklachten hielden aan, bovendien was uit MRI-onderzoek gebleken dat ik een hernia had in de derde, vierde en vijfde wervel. Ik bezocht een orthopeed en daar kreeg ik te horen dat ik de schouders van iemand van 70 had. Alsof dat nog niet genoeg was bleek ik ook een dysplasie in beide schouders te hebben. Ik kon slechts 1 keer geopereerd worden, maar moest er rekening mee houden dat ik dan invalide zou zijn. Ik liet een second opinion uitvoeren en kreeg van de andere reumatoloog dezelfde diagnose te horen met daarbij hetzelfde risico op invaliditeit. Tegen pijn kreeg ik amitriptyline voorgeschreven. Dat werkte goed, maar had als bijwerking dat ik geobstipeerd raakte en 12 tot 13 uur per dag sliep. Daarom werd overgegaan op pregabaline. Vorig jaar ben ik met alle medicatie gestopt.
Zwemmen
Ik bleef veel last van mijn schouders houden en daarom werd in 2021 besloten tot het plaatsen van een prothese in mijn linkerschouder. De fysiotherapeut zei dat zwemmen goed zou zijn voor mijn schouders. Dat heb ik wat al te letterlijk genomen. Ik ging fanatiek aan de slag en kreeg al snel last van een zogenoemde frosen shoulder. Eind 2021 kreeg bobbels op mijn vingerkootjes. De handchirurg dacht aan ganglion, maar dat bleek het niet te zijn. Men kon er niet achter komen wat het was, feit is dat de bobbels er nog steeds zijn en dat ze me last bezorgen bij allerlei alledaagse handelingen.
Buitenwereld
Ik ben al anderhalf jaar thuis en leid een vrij eenzaam bestaan. Het contrast met mijn vroegere leven is groot; ik werkte als werkvoorbereider bij een regionale netbeheerder, ik bokste, deed aan cardio en danste. Dat heb ik nog heel lang volgehouden, waarschijnlijk ben ik te lang doorgegaan. Dat is nu allemaal gestopt. Lastig vind ik dat mijn aandoening door de buitenwereld vaak niet gezien wordt. Mensen zeggen vaak dat ik er gelukkig uitzie. Maar zo voel ik mij niet. De toekomst zie ik wat angstig tegemoet; ik ben pas 46 jaar en heb artrose van iemand van 70. Tot voor kort had ik veel steun van mijn ouders en schoonouders, maar die zijn al over de 70, dus dat werd voor hen steeds zwaarder. Ik zou graag willen weten wat de oorzaak van mijn klachten is. Daarmee is het probleem natuurlijk niet meteen opgelost, maar misschien kan ik daarmee andere mensen met artrose enigszins helpen.”